در غروب عطش‏آلود، وقتی برق شقاوت خنجری آبگون بر حنجره آخرین شهید نشست، وقتی صدای شکستن استخوان در گوش سم‏های تازه عوض شده پیچید، و آن‏گاه که خیمه‏ها در رقص شعله‏ها گم شدند، جلادان همه چیز را تمام شده انگاشتند.  دشمن به جشن و سرور ایستاد و نوازندگان، دست افشان و پایکوبان، در کوچه‏های آراسته، به انتظار کاروانی نشستند که با هفتاد و دو داغ، با هفتاد و دو پرچم، با شکسته‏ترین دل و تاول زده‏ترین پا، به ضیافت تمسخر و طعنه و خاکستر و خنده می‏آمد.  ولی، چهل روز گذشت.   حقیقت، عریان‏تر و زلال‏تر از همیشه، از افق خون سر برآورد. کربلا به بلوغ خویش رسید و جوشش خون شهیدان، خاشاک ستم را به بازی گرفت.   خونی که آن روز در غریبانه‏ترین غروب، در گمنام‏ترین زمین و در عطشناک‏ترین لحظه بر خاک چکه کرد، در آوندهای زمین جاری شد و رگ‏های خاک را به جنبش و جوشش و رویش خواند.   چهل روز است که یزیدیان، جز رسوایی ندیده‏اند و جز پتک استخوان‏کوب، فریادی نشنیده‏اند. 

بسوز ای دل که امروز اربعین است	عزای پور ختم المرسلین است
قیام کربلایش تا قیامت	سراسر درسْ بهر مسلمین است
دلا کوی حسین عرش زمین است	مطاف و کعبه دل‏ها همین است
اگر خیل شهیدان حلقه باشند	حسین بن علی، آن را نگین است
دل ما در پی آن کاروان است	که از کرب و بلا، با غم روان است
چه زنجیری به دست و بازوان است	که گریان دیده روح الامین است
به یاد کربلا دل‏ها غمین است	دلا خون گریه کن چون اربعین است